NAUKA w KLASIE INTEGRACYJNEJ

Mała liczebność grupy, jednoczesna praca dwóch pedagogów pozwala na dokładne zdiagnozowanie przyczyn trudności w nauce dziecka zdrowego i dziecka niepełnosprawnego, daje też dużą możliwość odkrycia dziecka wybitnie zdolnego.

Kształtuje pozytywne cechy osobowości: otwartość, wrażliwość, uczynność, cierpliwość, wytrwałość. Sprzyja łagodnemu wychodzeniu z egoizmu właściwego każdemu dziecku.

Aktywność dzieci zdrowych, ich spontaniczność mobilizuje dzieci niesprawne do pracy na lekcjach i po zajęciach. Dzieci niesprawne zachęcone przez swoich zdrowych kolegów stawiają sobie cele, które zmuszają je do osobistej mobilizacji.

Atmosfera w klasie zapewnia poczucie bezpieczeństwa.

Uczniowie zdrowi uświadamiają sobie, że niektóre dzieci będą potrzebowały więcej uwagi ze strony nauczyciela i czasu na wykonanie zadania ze względu na swoje obniżone możliwości, czy mniejszą sprawność. Dzięki temu uwrażliwiają się na potrzeby innych i stają się mniej egoistyczne.

Nauczanie w tak zróżnicowanej grupie klasowej jest możliwe, jeżeli nie oczekuje się od dzieci i nauczycieli tego, że wszyscy uczniowie będą robili to samo, tak samo i w jednakowym czasie.

Według motta J.H.Pestalozziego "Nie porównuj dziecka z innym dzieckiem, lecz jedynie każde dziecko z nim samym".

Dzieci niepełnosprawne są pod opieką pedagoga, ale nie znaczy to, że nie są pytane i wywoływane do tablicy przez nauczyciela prowadzącego. Natomiast dzieci zdrowe zawsze mogą liczyć na pomoc drugiej pani.

Trzeba pamiętać, że w klasie integracyjnej każdy uczeń ma takie same prawa i obowiązki z zastrzeżeniem, że każdy jest indywidualnością mającą inne możliwości psychofizyczne. Dzieci są więc traktowane indywidualnie, co jest w klasie integracyjnej koniecznością i oczywistością.

Klasy integracyjne pracują o oparciu o obowiązujący powszechnie program szkoły masowej i na bazie obowiązujących podręczników.

W doborze treści programowych uwzględnia się głównie te o charakterze użytkowym, które każdemu dziecku pozwalają lepiej funkcjonować w życiu. W przypadku uczniów szczególnie uzdolnionych rozszerza się go o treści o charakterze abstrakcyjnym, rozbudowuje się zakres wiedzy encyklopedycznej.

W odniesieniu do dzieci niepełnosprawnych program jest modyfikowany w zależności od dynamiki rozwoju dziecka i jego postępów. Może zawierać elementy programu szkoły życia, szkoły specjalnej lub powszechnej równocześnie. Wymienione poziomy mogą też być realizowane etapami.

W każdym zespole klasowym pracuje jednocześnie dwóch pedagogów:

• nauczyciel prowadzący,
• nauczyciel specjalny - wspomagający.

Są oni w równym stopniu odpowiedzialni za postępy uczniów. Zazwyczaj razem uczestniczą w zebraniach z rodzicami, razem wystawiają oceny. Razem też układają program wychowawczy i profilaktyczny dla swoich uczniów. Bywa, że wspólnie lub zamiennie prowadzą zajęcia. Dzięki takiemu systemowi na każdej lekcji występuje indywidualizacja w procesie nauczania. Zapewnia to optymalny rozwój wychowanków.

Każdy nauczyciel oceniając postępy swoich uczniów, ocenia je według indywidualnych możliwości dziecka. I dlatego oceny - tak jak uczniowie nie są nigdy porównywane. Muszą się tego nauczyć i uczniowie i ich rodzice. Problemy niesprawiedliwego oceniania ujawniają się szczególnie w klasach 4-8, bowiem w klasach młodszych (1-3), uczniowie otrzymują oceny opisowe.

Rodzic zapisując dziecko do klasy integracyjnej daje mu szansę nauczenia się tolerancji wynikającej nie z poczucia wyższości, nie z litości, ale z szacunku i zrozumienia potrzeb drugiego człowieka. Trzeba pamiętać, że edukacja szkolna to zaledwie początek edukacji obywatelskiej. Starajmy się, by świat dzieci sprawnych i świat dzieci niepełnosprawnych stawał się bezpiecznym, tolerancyjnym i radosnym.